Ας το πάρομε ξανά, το πράγμα από την αρχή.

Μετά από πολλά-πολλά χρόνια δημοσιονομικής κραιπάλης, και εναλλαγής διεφθαρμένων και ανίκανων ελληνικών κυβερνήσεων στην εξουσία –κυβερνήσεων, βέβαια, που εμείς και κανείς άλλος δεν εξέλεγε- έφτασε, αίφνης, γύρω στα τέλη του 2009 ο κόμπος στο χτένι. Για κάποιον αδιευκρίνιστο προς το παρόν λόγο, η Ελλάδα μπήκε στο μάτι των διεθνών αναλυταράδων και λίγο αργότερα, υπό την ηγεσία του ηγεμονίσκου εκ Δυτικής Λιβύης, «δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Δυστυχέστερα, το πολιτικώς ορθόν (sic) δεν μας επέτρεπε να το ομολογήσομε.

Ακόμα χειρότερα, πτωχεύσαμε εντός μιας νομισματικής ένωσης, της οποίας ο σχεδιασμός δεν είχε προβλέψει τίποτα σχετικό. Εντός μιας νομισματικής ένωσης της οποίας τα ελεγκτικά όργανα παρίσταναν ότι έλεγχαν τη υγεία των ελληνικών δημοσιονομικών μεγεθών και που στην πραγματικότητα σφύριζαν κλέφτικα στις αστείες αναφορές των αστειότερων ελληνικών κυβερνήσεων που διέπρεψαν σε αυτό που αργότερα ονομάστηκε “Greek statistics”. Των ίδιων εποπτικών οργάνων που μετά την απογραφή-παρωδία εκείνου του…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 805 επιπλέον λέξεις