Κείνο που σου προσάπτουνε τα χελιδόνια, είναι η άνοιξη που δεν έφερες
(Οδ. Eλύτης)
Δυο μήνες τώρα, πόλεμος ανελέητος.
Σκληρός ταξικός πόλεμος.
Για όλους σχεδόν αναμενόμενος, όμως κάποιοι τον ξόρκιζαν κάτω από τον άμεσο πολιτικό στόχο «να γίνει η Αριστερά κυβέρνηση», άλλοι τον υποβάθμιζαν μέχρις εξαφανίσεως μέσα από «επαναστατικά» συνθήματα του τύπου «έχουμε δίκιο και θα νικήσουμε» και κάποιοι άλλοι, αποφασισμένοι από την αρχή να μην πολεμήσουν στ’ αλήθεια, πρόβαλαν τις «έξυπνες» λύσεις και τους καπάτσους διαπραγματευτές.
Και μέσα στο χαμό της «επίθεσης», ξεχάσαμε και ποιος μας πολεμά και για ποιον τελικά στόχο εμείς πολεμάμε. Ο εχθρός, είναι ο «εταίρος» τον οποίο διαβεβαιώνουμε με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία ότι ποτέ και με τίποτα δεν θα τον εγκαταλείψουμε και κάνουμε τα πάντα για να μη μας «εγκαταλείψει» κι εκείνος και εκλιπαρούμε για μια δήλωσή του πως αυτό δεν θα συμβεί.
Δείτε την αρχική δημοσίευση 411 επιπλέον λέξεις
blog it 