Θέλουν Οικουμενική γιατί απειλείται το σύστημα της διαπλοκής

Olympia.gr

«Η έκβαση της σύσκεψης ήταν αναμενόμενη για την Κυβέρνηση, η οποία επιδίωξε την συνάντηση των Πολιτικών Αρχηγών, προκειμένου κάθε πολιτική δύναμη να αναλάβει τις ευθύνες της απέναντι στον λαό»,

Δείτε την αρχική δημοσίευση 775 επιπλέον λέξεις

Η αποτοξίνωση των 3 ημερών που θα καθαρίσει το συκώτι σας

Olympia.gr

Μια ολιγοήμερη διατροφή με σκοπό τον καθαρισμό του ήπατος είναι σημαντική για να αποβάλλετε όλες τις τοξίνες από τον οργανισμό σας και να δείτε πολλά περισσότερα οφέλη σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα.

Δείτε την αρχική δημοσίευση 461 επιπλέον λέξεις

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: ΜΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑ ΥΛΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΤΟ ΜΕΓΑ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ

Iskra Μια αριστερή ματιά στην ενημέρωση

Πηγή: ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: ΜΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑ ΥΛΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΤΟ ΜΕΓΑ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ

Πιο προβλέψιμος από πορεία τραμ | ΠΟΛΙΤΙΚΗ | Protagon

Η πρόταση για συγκρότηση διακομματικής επιτροπής για το Ασφαλιστικό θα είχε νόημα αν υποβαλλόταν το καλοκαίρι. Στο παραπέντε καμία επιτροπή δεν έχει χρόνο να κάνει τίποτα άλλο παρά να του δώσει άλλοθι.

Πηγή: Πιο προβλέψιμος από πορεία τραμ | ΠΟΛΙΤΙΚΗ | Protagon

Kώστας Λαπαβίτσας: Η ευθύνη για τις τράπεζες

εξηγει τι ακριβως συνεβη με τις τραπεζες! πηγη:Kώστας Λαπαβίτσας: Η ευθύνη για τις τράπεζες

«shoot us or help us please»

περι αδιαφοριας…ο λογος

Κάπου εδώ η κουβέντα μας φτάνει στο τέλος της. Καθώς αποχαιρετώ τον Ατεζάζ, σκέφτομαι κάτι που μου συνέβη πριν πολλά χρόνια, στα τέλη της δεκαετίας του 80 που δεν το ξέχασα ποτέ. Τότε ακόμα η έννοια «άστεγος» στην Ελλάδα ήταν από τη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Εγώ που εκείνη την εποχή βρισκόμουν στην Καλιφόρνια μια μέρα είχα πάει κι είχα καθίσει πλάι σε έναν άστεγο, που εκεί ήταν από τότε πολλοί. Είχα περάσει αρκετή ώρα μαζί του, και μου είχε πει πολλά. Στο τέλος τον είχα ρωτήσει «τι σε πονάει πιο πολύ απ’ όλα όσα σου συμβαίνουν στο δρόμο;» Κι είχα συμπληρώσει μόνη μου: «Μα τι ρωτάω κι εγώ… ο εξευτελισμός, οι βρισιές, τι άλλο;…» «Όχι» μου είχε απαντήσει, και μάλιστα ορθά-κοφτά, κι είχα απορήσει. «Αλλά τότε τι;» είχα ρωτήσει με πραγματικό ενδιαφέρον γιατί δεν μπορούσα να σκεφτώ τι άλλο μπορούσε να είναι. «Η αδιαφορία» μου είχε πει. «Καλύτερα να με κλωτσάνε και να με βρίζουν, παρά να περνάνε από μπροστά μου σαν να μην υπάρχω, σαν να μη με βλέπουν, σαν να μην είμαι εδώ. Έρχονται στιγμές που κουνάω μόνος μου το χέρι μου μπροστά στο πρόσωπό μου για να βεβαιωθώ ότι υπάρχω!» Δεν ξέχασα ποτέ αυτά τα λόγια μετά από την αρχική έκπληξη που μου είχαν προκαλέσει.

Και μέσα στα χρόνια είδα την αλήθεια τους να επαναλαμβάνεται γύρω μου ξανά και ξανά, το ίδιο επώδυνη κάθε φορά, φτάνοντας μέχρι σήμερα στην Ειδομένη, κι από κει μέχρι κάθε «ουδέτερη» δυτική ζώνη, όπου άνθρωποι ακινητοποιημένοι, εγκλωβισμένοι σ’ έναν ακίνητο χωρόχρονο, δεν μπορούν να πάνε ούτε μπρος ούτε πίσω, κάτω απ’ τα μάτια μιας κοινωνίας, που κοιτάζει αλλού.

Μια κοινωνία που κοιτάζει πάντα αλλού, τυφλωμένη απ’ το «εγώ» και τυφλή στην ανθρωπιά, που στρέφει μόνιμα τα μάτια της μακριά από τον πόνο και το θάνατο, λες και έτσι πετάει από πάνω της και την ευθύνη…

«Shoot us or help us please…»

πηγη:http://kollectnews.org/2015/11/25/attzaz-ulhaq-eidomeni-odoiporiko/

Νεαροί σέρνουν την ανάπηρη μάνα τους πάνω από τις γραμμές του τρένου (από κάτω είναι το ποτάμι) για να επιστρέψουν στις σκηνές