Αισθηματική αγωγή και λαϊκός φαρισαϊσμός
Ήταν αναγκαίοι οι ασυγκράτητοι εξτρεμισμοί για να νομιμοποιήσουμε έναν ισορροπημένο φιλελευθερισμό. Χρειάστηκε να φωνάξουμε στους δρόμους όπως παλιά, το όνομα του Χο Τσι Μιν (αλήθεια, ποιος τον θυμάται τώρα πια;) για ν’ ανακαλύψουμε στην καρδιά μας τον έρωτα για την Αμερική, χρειάστηκε να πιστέψουμε πως είμαστε προλετάριοι για να αισθανθούμε σχεδόν όλοι αστοί, χρειάστηκε να καταραστούμε τον ιμπεριαλισμό για ν’ απορρίψουμε τον Τρίτο Κόσμο και να ζητήσουμε τα πάντα «εδώ και τώρα», έστω και με δόσεις.
Σ’ αυτή την καθησύχαση της κοινής συνείδησης, σ’ αυτή την τρικυμισμένη αυτο-αναγνώριση, φυσικά δεν είναι όλα τέλεια. Αντίθετα, πολλά ενοχλούν. Όποιος είχε σκεφτεί πως ίσως ήρθε η στιγμή για την αναγέννηση ενός Έθνους (συνήθως έτσι πραγματοποιούνται αυτοί οι τοκετοί: ανάμεσα σε ελαφρότητες, βιαιότητες και τραγικές παρερμηνείες) βρίσκεται μπροστά σε μια χώρα που μπήκε στο ευρωπαϊκό club, δηλαδή στην Santa Sanctorum της ευρωπαϊκής οικονομίας…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 396 επιπλέον λέξεις
blog it 