Άραγε πόσα άτομα αναγκάστηκες να ξεχάσεις και να αφήσεις πίσω και πόσα ακόμα θα υπάρξουν στη ζωή σου; Κάποια από αυτά τα επέλεξες εσύ, κάποια λαθραία εισέβαλαν στη ζωή σου, μα όλα κατέληξαν να σου είναι απαραίτητα. Και όμως ήρθε η μέρα που τα άτομα αυτά σε πρόδωσαν, σε πλήγωσαν, σε απέρριψαν. Ήταν λάθος σου που τους επέτρεψες να γίνουν αναπόσπαστο κομμάτι σου; Δεν έχει σημασία πια. Το μόνο που προσπαθείς μανιωδώς είναι να απαλλαγείς από το αίσθημα του θυμού, την απώλειας, της απόγνωσης.
Χτίζεις έναν τοίχο άρνησης ανάμεσα σε σένα και το παρελθόν σου. Με όσο εγωισμό σου έχει απομείνει και την ανάγκη να απαλλαχθείς από τον πόνο, επιστρατεύεις όλες σου τις δυνάμεις και ο τοίχος σου αργά μα σταθερά κερδίζει ύψος. Σταδιακά ξεχνάς χαρούμενες στιγμές, τρυφερά λόγια, ώσπου στο τέλος χάνεται ο τόνος, η χροιά της φωνής τους. Νιώθεις ικανοποίηση, ανακούφιση, ο τοίχος που εσύ δημιούργησες είναι πλέον…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 346 επιπλέον λέξεις